چند وقت پیش جمله ای را خواندم که در آن نوشته بود : شهامت امری مسری است ، اگر یک فرد شجاع ایستادگی کند ، بقیه نیز خواهند ایستاد. این جمله برایم موضوع دومینو را تداعی کرد و می خواهم در ادامه کنش ها و واکنش های اجتماعی را با نگاهی دومینویی تبیین کنم.
عموماً ما علاقه ی شدیدی به تاثیر گذار بودن کار ها مون در اجتماع داریم اما همیشه خود را دست کم می گیریم چون نگاه مان این است که ما یک نفریم و نمی توانیم اثری جمعی بگذاریم. اکثر اوقات می شنوم افراد در توجیه هم رنگ کردن خود با جریان های غلط اجتماعی می گویند که ما نمی توانیم اولین باشیم یا اگر ما انجام بدهیم اثری ندارد باید دیگران انجام دهند. همین است که ما هم دیگر را می بینیم و بعضی از پدیده های غلط اجتماعی هر روز مثل گلوله ی برفی که از دامنه ی کوه برفی می گذرد ، هر لحظه به لحظه بزرگ و بزرگ تر می شود.
پدیده ی دومینوی اجتماعی قاعده ایست که ساختار ها را بر هم می زند و به تاثیر هر حرکتی در اجتماع می پردازد. همه ی ما در تغییرات اطرافمان سهیم هستیم و اثر وضعی کار های خود را باید در دور نمایی اجتماعی و جمعی نگاه کرد.
پس برای ساخت اجتماعی سالم ابتدا از خود شروع کنیم.
سیدرضاطاهرزاده اردکانی
