حرکت یا بازگشت ، به خویشتن خویش
گاهی اوقات زندگی حس شوخ طبعی بیرحمانه ای داره،
رسول طالبی
با عبارت "بازگشت به خویشتن خویش" زیاد برخورد داشتیم. شاید تصوّر بیان کنندگان آن ، روح پاک و بی آلایش ما انسان ها بوده است که در زندگی روز مره ی دنیا ، از حقیقت خود جا مانده و باید در مقطعی از زمان با رستاخیزی به بازگشت به آن حقیقت بپردازیم. غافل از اینکه این بازگشت نیست بلکه آغاز حرکت است. حرکتی به سوی خویشتن خویش. یعنی همان که باید باشیم ، همان که حقیقت وجودی ماست.
عموماً واژه بازگشت ، تداعی کننده مسیری است که به غلط پیموده شده و بعد از دریافت تجربیات طاقت فرسایی که فرد را جان و دل خسته کرده ، تصمیم به بازگشت گرفته می شود. بازگشتی به معنای بازیافتن آنچه که قبلا داشته ایم. البته نباید این بازگشت را نادیده گرفت. اتفاقا این بازگشت نیز نوعی حرکت به سوی جلو است زیرا در بازگشت نیز رشد و ارتقایی در روح و روان انسان شکل می گیرد که او را به قابلیتی برای حرکت مجدد وا می دارد. یعنی آن فرد برگشته، فرد قبلی نیست. پس این بازگشت هم جزیی از حرکت است.
با این حساب هم بازگشت و هم حرکت به سوی خویشتن خویش دارای یک ارزش اند و همه در یک مسیر و در تلاش برای یک هدف اند. شاید هم مکمل هم اند. ابتدا با حرکت و سپس با بازگشت. حرکت به سوی اتفاقات و موقعیت های جدید ، کسب تجربیات جدید ، بازگشت برای ادامه ی مسیر.
لازمه ی حرکت به سوی جلو ، تجربیاتی است که از گذشته داریم و حاصل تجربیات گذشته از حوادثی است که با آنها دست و پنجه نرم کرده ایم. حوادثی که پس از بازگشت از میدان پیکار با آن ها ، بازگشتی پیروز مندانه داشته ایم. یا با غلبه بر حریف پیروز گشته ایم یا با فهم بر نقطه ضعف خود ، پیروز میدان بعدی خواهیم شد. پس بازگشته ایم تا به سوی هدف مان حرکت کنیم.
شاید بشود دلیل اینکه انسان ممکن الخطا هست را با این گفتار تبیین کرد. ورود به میدان کارزار اعمال ، توبه و انابه ی بازگشت و حرکت دوباره بسوی انسان کامل شدن. جالب است که تا انسان کامل نشویم همین آش است و همین کاسه. شاهد این حرف گناه عُجب است. یعنی هر لحظه ، آماده بازگشت باش.(اللهم اغفرلی ذنوب التی تغییر نعم.)
حرکت به سوی خویشتن خویش ، با بازگشت از گذشته پر تجربه خویش مهیّا می گردد. ما قرار است رشد کنیم پس باید هزینه ی رشد مان را بپردازیم. باید برای رشد مان هزینه کنیم. وقت بگذاریم. اسباب تسریع در روند آن را پیدا کنیم. خود را به آب و آتش بزنیم تا عقب نمانیم.(السابقون السابقون اولئک المقرّبون.)
باید به خود جرأت داد...
این جمله ایست که از یک خبرنگار جوان در جبهه های جنگ ، یک استراتژیست جنگی ساخت.
معجزه انقلاب ، شهید حسن باقری.
نوشته : سیدرضاطاهرزاده اردکانی
