بنیاد ارتقاء سلامت و توسعه اجتماعی صبح

دومینو اجتماعی

چند وقت پیش جمله ای را خواندم که در آن نوشته بود : شهامت امری مسری است ، اگر یک فرد شجاع ایستادگی کند ، بقیه نیز خواهند ایستاد. این جمله برایم موضوع دومینو را تداعی کرد و می خواهم در ادامه کنش ها و واکنش های اجتماعی را با نگاهی دومینویی تبیین کنم.

عموماً ما علاقه ی شدیدی به تاثیر گذار بودن کار ها مون در اجتماع داریم اما همیشه خود را دست کم می گیریم چون نگاه مان این است که ما یک نفریم و نمی توانیم اثری جمعی بگذاریم. اکثر اوقات می شنوم افراد در توجیه هم رنگ کردن خود با جریان های غلط اجتماعی می گویند که ما نمی توانیم اولین باشیم یا اگر ما انجام بدهیم اثری ندارد باید دیگران انجام دهند. همین است که ما هم دیگر را می بینیم و بعضی از پدیده های غلط اجتماعی هر روز مثل گلوله ی برفی که از دامنه ی کوه برفی می گذرد ، هر لحظه به لحظه بزرگ و بزرگ تر می شود.

پدیده ی دومینوی اجتماعی قاعده ایست که ساختار ها را بر هم می زند و به تاثیر هر حرکتی در اجتماع می پردازد. همه ی ما در تغییرات اطرافمان سهیم هستیم و اثر وضعی کار های خود را باید در دور نمایی اجتماعی و جمعی نگاه کرد.

پس برای ساخت اجتماعی سالم ابتدا از خود شروع کنیم.

سیدرضاطاهرزاده اردکانی

الگویابی یا الگوسازی؟

     در ادامه ی بحث قبلی خود پیرامون موضوع الگو بودن بهتر از برتر بودن ، به این نتیجه رسیدیم که به جای سبقت از دیگران به سبقت از خود توجّه کنیم و هر روز خود را با این تفکر که باید از روز قبل خود جلو تر باشیم ، شروع کنید. گفتیم که ما نیازی نداریم نسبت به دیگران بهترین باشیم بلکه ما نیاز داریم از خودمان یک بهترین بسازیم. در این ساختار هیچ حسادت و دوز و کلکی نیست بلکه فقط و فقط خودمان هستیم و مدیریّت خودمان.

     امّا در این بخش می خواهم بحثی پیرامون الگو یابی و الگوسازی مطرح کنم. بعد از آنچه که گفتیم ، مسلّم شد که ما برای زندگی اثر بخش خود نیاز به الگو داریم. حالا آیا الگو گیری کنیم یا خود به الگو سازی بپردازیم یعنی به ایجاد الگویی همّت ورزیم که تابحال جهان به خود ندیده است؟

     ما نظر خود را ارائه می دهیم و اگر دوستان نظری متفاوت یا مشابه این موضوع رادارند حتمی با ما در میان بگذارند.